Niewydolność żylna – objawy i leczenie

Niewydolność żylna to jedna z najczęstszych chorób wieku dorosłego. Dotyczy ona aż od 40%-60% dorosłych kobiet i od 15-30% dorosłych mężczyzn. Choroba ta powoduje rozszerzanie się naczyń żylnych oraz wzrost ciśnienia żylnego. Niewydolność żylna nie jest niebezpieczną chorobą, jeśli chory właściwie stosuje się do zaleceń lekarza.

Spis treści:

1. Niewydolność żylna – czym jest?
2. Niewydolność żylna – objawy
3. Niewydolność żylna – diagnoza
4. Niewydolność żylna – leczenie

Niewydolność żylna – czym jest?

Niewydolność żylna to schorzenie, które powoduje rozszerzenie się żył oraz podwyższenie ciśnienia żylnego. Choroba ta najczęściej jest konsekwencją:

• refluksu żylnego, czyli cofania się krwi po przebytym epizodzie zakrzepowym,
• niedrożności żył (może ona również być skutkiem zakrzepicy),
• anatomicznych wad budowy ścian naczyń żylnych lub zastawek żylnych.

Niewydolność żylna pojawia się głównie u kobiet. Do czynników ryzyka tej choroby zalicza się także wiek, przebytą zakrzepicę, otyłość, ciążę oraz stosowanie leków hormonalnych. Szanse na wystąpienie niewydolności żylnej wzrastają także w przypadku osób, w których bliskiej rodzinie występowało to schorzenie.

Niewydolność żylna – objawy

Początkowe objawy niewydolności żylnej to:

• obrzęk i uczucie ciężkości nóg – objawy te pojawiają się z reguły wieczorami i dość szybko ustępują,
• Zzuważenie na nogach żylaków i pajączków.

W późniejszym okresie choroby u pacjenta może wystąpić stały obrzęk nóg, a w szczególności okolicy kostek. Pojawić się może również ich bolesność oraz skurcze.

Niewydolność żylna – diagnoza

Rozpoznanie niewydolności żylnej najczęściej stawiane jest zazwyczaj na podstawie wywiadu lekarskiego oraz badania obrazowego W większości przypadków wykonuje się USG Dopplera, czyli nieinwazyjne badanie obrazujące stan naczyń żylnych. Do obrazowania w tym badaniu używa się fal ultradźwiękowych, dzięki czemu badanie jest całkowicie bezbolesne.

Niewydolność żylna – leczenie

W leczeniu niewydolności żylnej najważniejsza jest zmiana stylu życia pacjenta. Chorzy powinni przede wszystkim utrzymywać prawidłową masę ciała, regularnie uprawiać aktywność fizyczną oraz mieć zbilansowaną dietę. Muszą oni również unikać zaparć oraz nosić pończochy, rajstopy lub skarpetki uciskowe.

Lekarze w przypadku niewydolności żylnej często wdrażają leczenie farmakologiczne. Pacjenci najczęściej stosują leki flebotropowe pochodzenia naturalnego np. diosminę, hesperydynę czy pochodne rutyny. Leki te wzmacniają ściany żył oraz zapobiegają zmianom w składzie krwi.

Jeśli farmakoterapia i zmiana stylu życia pacjenta nie wystarcza, to stosuje się inwazyjną formę leczenia.

 Źródła:

• Neubauer-Geryk J., Bieniaszewski L., 2009. Przewleka choroba żylna- patofizjologia, obraz kliniczny i leczenie. Choroby Serca i Naczyń, 6(3), 135-141.
• Sudoł-Szopińska I., Błachowiak K., Koziński P., 2006. Wpływ czynników środowiskowych na rozwój przewlekłej niewydolności żylnej. Medycyna Pracy, 57(4), 365-373.