Niedobór białka S i C – diagnostyka i leczenie
Białka S i C biorą udział w procesie hamowania krzepnięcia krwi. Ich niedobory mogą więc prowadzić do zaburzeń krzepnięcia krwi. Oznaczenie białka S oraz białka C z krwi jest więc niezwykle istotne w diagnostyce chorób zatorowo-zakrzepowych.
Spis treści:
- Czym jest białko S i białko C?
- Badanie białka S i C – w jakich sytuacjach się je wykonuje?
- Niedobór białka S i C – leczenie
Czym jest białko S i białko C?
Białka S i C to inhibitory krzepnięcia. Oznacza to, że biorą one udział w procesie hamowania krzepnięcia krwi. Są one niezbędne do powstawania trombiny, dzięki której skrzepy powstają w kontrolowany sposób. Jeśli dojdzie do niedoboru białka S lub C, to mogą pojawić się zaburzenia krzepnięcia krwi. Podłoże niedoborów białka S lub C może być wrodzone lub nabyte.
Badanie białka S i C – w jakich sytuacjach się je wykonuje?
Badanie stężenia białka S i C zawsze wykonywane jest razem na próbce krwi. Wykonuje się je, aby sprawdzić, czy nie doszło do niedoborów.
Wskazaniem do badania stężenia białka S i C są:
• Zaburzenia krzepliwości krwi np. borykanie się z zakrzepicą czy zatorowością płucną
• Podejrzenie genetycznie uwarunkowanej skłonności do powstawania zakrzepów, czyli trombofilii wrodzonej (może być spowodowana wrodzonym niedoborem białka S lub C)
• Zaburzenia krzepnięcia u noworodka
• Stwierdzone niedobory białka S lub białka C w najbliższej rodzinie pacjenta
Badanie białka S i C powinno być wykonywane na czczo. Pacjent powinien także przed badaniem unikać wysiłku i stresu. Jeśli pacjent przyjmuje leki spowalniające krzepnięcie, to powinien przed badaniem je odstawić po konsultacji z lekarzem.
Pobranie próbki do badania może odbyć się dopiero po minimum 10 dniach od ostatniego epizodu zakrzepowego i dwa tygodnie od czasu odstawienia doustnego leczenia przeciwzakrzepowego.
Niedobór białka S i C – leczenie
Leczenie niedoborów białka S i C jest zależne od tego, czy są one wrodzone, czy nabyte. W przypadku wrodzonych niedoborów stosuje się działania, które mają obniżyć ryzyko powstawania zakrzepów. Pacjent najczęściej nie może więc m.in. palić tytoniu czy stosować antykoncepcji hormonalnej.
Z kolei w przypadku nabytego niedoboru białka S lub C regularnie monitoruje się jego poziom. Jeśli dojdzie do jakichkolwiek zaburzeń krzepliwości, to wdraża się odpowiednio dostosowane leczenie. Jest ono dobierane indywidualnie.